Henryk Bieńkowski – ur. 14 lipca 1949 r. w Żychlinie, zamieszkały w Kołobrzegu. Pochodzi z rodziny robotniczej, w której istniały tradycje patriotyczne i niepodległościowe, kształtujące jego osobowość.

Ukończył Wyższą Szkołę Inżynierską w Koszalinie w roku 1980, a następnie Podyplomowe Studia na Uniwersytecie Wrocławskim.

Po odbyciu służby wojskowej, w 1972 r. podjął pracę w Fabryce Podzespołów Radiowych „Elwa” w Kołobrzegu. Latem 1980 r. zaangażował się w tworzenie ruchu społecznego „Solidarność” w Kołobrzegu, którego był czynnym członkiem do 1991 r.

Został wybrany na przewodniczącego Komisji Zakładowej w FPR „Elwa” w Kołobrzegu, a także był członkiem struktur miejskich Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w Kołobrzegu.

Po wprowadzeniu stanu wojennego był jednym z głównych organizatorów protestu załogi „Elwy” w dniach od 14 do 17 grudnia 1981r. Czołowy działacz struktur podziemnych „Solidarności”. Za działalność związkową internowany od 5 listopada 1982 r. do lutego 1983 r.
w obozie wojskowym w Chełmnie. Po zwolnieniu z internowania nadal wspólnie z Piotrem Pawłowskim, Wojciechem Krzewiną, Antonim Nowosadko, Henrykiem Kuzańskim, Januszem Szmitem, Zofią Szymańską prowadził podziemną działalność związkową, kolportując prasę bezdebitową i ulotki. Organizował spotkania i wieczornice patriotyczne z udziałem aktorów, naukowców i działaczy społecznych, współpracując ze środowiskiem Klubu Inteligencji Katolickiej.

Był inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa w ramach Kwestionariusza Ewidencyjnego kryptonim „Konstruktor” i Sprawy Operacyjnego Rozpracowania kryptonim „Ewa”, głównie przez por. Janusza Szymanka
i kpt. Henryka Burzykowskiego. SB wykorzystywała przeciwko niemu tajnych współpracowników o pseudonimach „Helenka”, „Muszelka” oraz „Stanisław”. W jego mieszkaniu oraz w miejscu pracy kilkakrotnie przeprowadzano rewizje, w tym również tajne. Był wzywany przez SB na przesłuchania i rozmowy ostrzegawcze, stosowano wobec niego podsłuch telefoniczny i pokojowy oraz bezpośrednią obserwację przez wywiadowców
z Wydziału „B” .

Uczestnik Wojewódzkiego Komitetu Obywatelskiego. Brał aktywny udział w wyborach do Sejmu Kontraktowego. W latach 1989-1990 odtwarzał struktury miejskie „Solidarności”. Pełnił w tym czasie funkcję wiceprzewodniczącego Regionu „Pobrzeże” NSZZ „Solidarność”. Organizował pierwsze wolne wybory samorządowe w maju 1990r., a Rada Miasta powołała go na Prezydenta Miasta Kołobrzeg. Funkcję tę pełnił przez trzy kadencje w latach 1990-1998 i 2002-2006.

W kadencji 2006-2010 aktywnie uczestniczył w pracach samorządowych jako radny w Radzie Miasta Kołobrzeg. Odznaczony Srebrnym
i Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem za Zasługi dla Województwa Koszalińskiego i Złotą Odznaką Honorową Gryfa Zachodniopomorskiego.