Piotr Zbigniew Pawłowski – ur. 25 czerwca 1955 r. w Gdańsku, s. Bernarda, pochodzenia inteligenckiego, wywodzi się z rodziny o tradycjach niepodległościowych. Ukończył Technikum Budowy Okrętów w Gdańsku w 1976 r. Rozpoczął pracę w Stoczni Gdańskiej im. Lenina jako monter kadłubów. Od 1978 r. podjął pracę w PŻB w charakterze zaopatrzeniowca. Zwolniony z pracy wiosną 1982 r. za aktywność w „Solidarności”.

Działalność w Wolnych Związkach Zawodowych podjął w sierpniu 1980 r. po nawiązaniu kontaktów ze strajkującymi w Gdańsku i Szczecinie. 28 września 1980 r. został wybrany przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w Kołobrzegu. We wrześniu 1980 r. został wybrany na zastępcę przewodniczącego Komisji Zakładowej w PP Polska Żegluga Bałtycka w Kołobrzegu. Organizował jako przewodniczący pracę MKZ-u, w tym pracę biura oraz inspirował powstawanie komisji zakładowych. Uczestniczył w tworzeniu Tymczasowego Zarządu Regionu „Pobrzeże” NSZZ „Solidarność” w Koszalinie. Delegat na I Zjazd Regionu „Pobrzeże”, wybrany do Zarządu Regionu oraz na
I Krajowy Zjazd „Solidarności” w Gdańsku, uczestniczył w tym zjeździe w obu turach.

Po wprowadzeniu stanu wojennego zajmował się kolportażem prasy i utrzymaniem kontaktów z działaczami w Koszalinie. Organizował pomoc dla osób internowanych i pozbawionych wolności. 19 sierpnia 1982 r. tymczasowo aresztowany i skazany przez Sąd POW w Bydgoszczy na karę 3,5 roku pozbawienia wolności. Po opuszczeniu zakładu karnego inwigilowany przez SB w ramach spraw operacyjnych „Ewa”, „Twardy”, „Prom”, otoczony przez liczną agenturę.

Najbliżej współpracował z Henrykiem Bieńkowskim i Jerzym Soboniem. W 1988 r. nawiązał bliskie kontakty z Pawłem Michalakiem w celu reaktywowania „Solidarności”. W 1989 r. aktywnie uczestniczył w odradzaniu się związku i działał w Zarządzie Regionu „Pobrzeże”. Uczestniczył w organizowaniu wyborów do sejmu i senatu w 1989 r. oraz samorządowych w 1990 r. Członek ROAD, Unii Demokratycznej i Unii Wolności.

Nie ma orderów i odznaczeń.