Antoni Nowosadko – ur. 15 stycznia 1938 r., w miejscowości Tartak koło Suwałk, syn Antoniego. W 1968 r. ukończył fizykę na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od  1972 r. do 1983 r. pracował jako nauczyciel fizyki w Liceum Ogólnokształcącym. M. Kopernika w Kołobrzegu.

W czasie nauki w szkole kilkakrotnie wzywany na rozmowy z SB. W latach 1976-1980 kolportował „Biuletyn” z Poznania. We wrześniu 1980 r. organizował „Solidarność” w Liceum Ogólnokształcącym i został przewodniczącym Komisji Zakładowej. Domagał się usunięcia dyrektorów z Liceum Ogólnokształcącego. Wiosną 1981 r. współorganizator międzyszkolnej „Solidarności”, której został wiceprzewodniczącym. Po wprowadzeniu stanu wojennego protestował przeciwko zwolnieniu z pracy nauczyciela Technikum Rolniczego w Gościnie za działalność w „Solidarności” oraz przeciwko decyzji o spaleniu materiałów i książek dotyczących „Solidarności” znajdujących się w bibliotekach szkolnych. Razem z młodzieżą szkolną odmówił udziału w pochodzie pierwszomajowym w 1982 r. oraz rozkładał ulotki w szkole. W 1983 r. podjął działalność jako członek Biskupiego Koszalińsko-Kołobrzeskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Organizował pomoc materialną i tzw. akcje wakacyjne dla represjonowanych z całej Polski, współpracując, z Zofią Szymańską, Leokadią Dybalską, Ewą Garbacz.

Występował w roli kuriera i przywoził z Warszawy do Kołobrzegu ulotki, gazety i różnego rodzaju wydawnictwa drugiego obiegu. Z pomocą Henryka Kuzańskiego i Henryka Bieńkowskiego zorganizował domową drukarnię i zaczął drukować ulotki oraz gazetę „Solidarność-Koł”. Zorganizował protest młodzieży przeciwko zatrzymaniu ich kolegów pod Katedrą 10 listopada 1983 r. Po otrzymaniu Nagrody Nobla przez Lecha Wałęsę wysłał do niego telegram, pod którym podpisał się wraz z 34 uczniami. Kurator 29 listopada 1983 r. zwolnił go w trybie natychmiastowym z pracy uzasadniając, że jest „niegodny uczyć w szkole polskiej”.

W listopadzie 1987 r. wyjechał do Australii.