Elżbieta Niewiarowska – ur. 5 grudnia 1949 r. w Jamienku koło Wałcza, córka Edwarda, pochodzenia chłopskiego, o bogatych tradycjach patriotycznych, ojciec był podwładnym gen. Franciszka Kleberga i uczestniczył we wszystkich bitwach Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”, a następnie był w AK na Lubelszczyźnie.

Ukończyła w 1977 r. Uniwersytet Gdański, Wydział Humanistyczny, kierunek pedagogika. Od 1972 r. zatrudniona w Liceum Medycznym w Kołobrzegu jako wychowawczyni internatu, następnie nauczyciel pedagogiki, psychologii i socjologii oraz przygotowania do życia w rodzinie.

Od września 1980 r. zaangażowała się w utworzenie organizacji „Solidarności” w macierzystej szkole. Została wybrana na pierwszą przewodniczącą Komisji Zakładowej. Zajmowała się kolportażem wydawnictw oraz współpracowała z MKZ Kołobrzeg i uczestniczyła w jego pracach. Wspólnie z kolegami i koleżankami z Komisji Zakładowej zorganizowała apel uczniów w sprawie tzw. prowokacji bydgoskiej w marcu 1981 r.

Poczynając od 1983 r. współpracowała z Koszalińsko-Kołobrzeskim Biskupim Komitetem Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom, opiekując się osobami poszkodowanymi w stanie wojennym. Działała przy organizacji spotkań Klubu Inteligencji Katolickiej w Kołobrzegu oraz uroczystych mszach za ojczyznę. Kolportowała prasę oraz wydawnictwa drugiego obiegu.

Brała udział w delegacjach środowiska opozycji kołobrzeskiej, w wyjazdach na msze za ojczyznę, odprawiane w kościele St. Kostki na Żoliborzu.

Po 1989 r. zaangażowana w Stowarzyszeniu Niezależnych Inicjatyw Obywatelskich i była jego skarbnikiem. Stowarzyszenie organizowało wybory samorządowe w 1990 r.

Posiada Medal Komisji Edukacji Narodowej, Srebrną i Złotą Odznakę Sekcji Krajowej Oświaty i Wychowania NSZZ „Solidarność”, Odznakę Honorową Gryfa Zachodniopomorskiego.